Ariel – maan van Uranus

Men denkt dat alle grote manen van Uranus, dus ook Ariël, voor de helft uit ijs en voor de andere helft uit gesteente bestaan. Op Ariël is ook koolstofdioxide gedetecteerd.

Het oppervlak van Ariël is het jongste van alle manen van Uranus. Er zijn een paar grote kraters en heel veel kleine krater zichtbaar hetgeen impliceert dat veel recente kleinere inslagen de grotere kraters hebben uitgewist. Men denkt ook dat er nog relatief recent geologische activiteit op de maan moet zijn geweest.

Van de vijf grote manen van Uranus heeft Ariël het helderste oppervlak maar dat betekent niet dat het een erg heldere maan is. Ariël reflecteert slechts een derde van het opvallende zonlicht. Dit duidt er op dat het oppervlak donker is gemaakt door koolstofrijk materiaal. De helderheid van Ariël verschilt enorm gedurende zijn ronde om de planeet hetgeen er mogelijk op duidt dat het oppervlak ook erg poreus is. Dit wordt bevestigd doordat men heeft gezien dat de temperatuurverschillen op de maan erg groot zijn. De poreuze stoffige toplaag is niet in staat enige warmte vast te houden.

In vroeger tijden is de maan wellicht wel erg warm geweest. Men vermoedt dat getijdenwerking door Uranus er voor heeft gezorgd dat zwaarder materiaal naar het binnenste is gezakt en dat er aan de oppervlakte alleen maar relatief licht materiaal is overgebleven.

Net zoals de andere grote manen van Uranus is ook Ariël altijd met dezelfde kant naar de planeet gericht. We noemen dit een gebonden rotatie.

Ontdekking

Ariël is op 24 oktober 1851 door William Lassell ontdekt. Lassell was een 19^de -eeuwse amateurastronoom die met brouwen van bier een fortuin had verdiend. Dit geld werd in de astronomie gestoken.

Naamgeving

Ariel is de naam van een karakter in “The Tempest” van William Shakespeare en een gedicht van Alexander Pope. Sir John Herschel (zoon van William Herschel die de planeet ontdekte) gaf de naam, op verzoek van Lassell, haar naam.

Eerste publicatie: 26 december 2012
Laatste keer gewijzigd op: 15 oktober 2017