De ondergrondse oceaan van Pluto is 8% dichter dan het zeewater op Aarde
Planeetwetenschappers van de universiteit van Washington in S. Louis en het Lunar and Planetary Institute hebben wiskundige modellen gebruikt in combinatie met hoge-resolutiebeelden van de New Horizons ruimtesonde om een nader beeld op te stellen van de ondergrondse oceaan die zich vermoedelijk onder de dikke korst van bevroren stikstof, methaan en waterijs van Pluto bevindt.
Tientallen jaren hebben astronomen aangenomen dat een ondergrondse oceaan op Pluto niet mogelijk is.
De oppervlaktetemperatuur is ongeveer -220 °C, en bij die temperatuur bevriezen gassen als stikstof en methaan. Water heeft zelfs helemaal geen kans om in vloeibare vorm aanwezig te zijn.
Pluto is een klein object dat bijna al zijn warmte al kort na zijn ontstaan moet zijn kwijtgeraakt, standaard berekeningen suggereren dat de dwergplaneet tot op zijn kern bevroren is.
Maar de laatste jaren verkrijgen astronomen steeds meer bewijs dat suggereert dat Pluto mogelijk een ondergrondse oceaan van vloeibaar water heeft. Dat wordt onder andere afgeleid uit het feit dat er cryovulkanen voorkomen die ijs en waterdamp uitspuwen.
Volgens de onderzoekers is er nog steeds wel discussie maar wordt steeds meer algemeen geaccepteerd dat Pluto een oceaan heeft.
Het nieuwe onderzoek bekijkt de oceaan van Pluto in meer detail, ook al bevindt deze zich veel te diep onder het ijs om ooit te kunnen zien.
De onderzoekers creëerden wiskundige modellen om de scheuren en uitstulpingen in het ijs dat het Spoetnik Platinum-bekken van Pluto bedekt, te verklaren. Dit is de locatie waar miljarden jaren geleden een grote meteoor terecht is gekomen.
Hun berekeningen suggereren dat de oceaan in dit gebied zich bevindt onder een schil van waterijs van 40 tot 80 kilometer dik, een deken van bescherming die waarschijnlijk voorkomt dat de binnen-oceaan bevriest.
Ze berekenden ook de waarschijnlijke dichtheid of het zoutgehalte van de oceaan op basis van de breuken in het ijs erboven.
Ze schatten dat de oceaan van Pluto hooguit ongeveer 8% dichter is dan het zeewater op Aarde, of ongeveer hetzelfde als het Great Salt Lake in Utah. Als je op de een of andere manier de oceaan van Pluto zou kunnen bereiken zou je er moeiteloos in hun blijven dobberen.
Volgens de onderzoekers zou dit dichtheidsniveau de hoeveelheid aan breuken aan het oppervlak verklaren.
Als de oceaan aanzienlijk minder dicht zou zijn, zou de ijslaag instorten, waardoor er veel meer breuken zouden ontstaan dan feitelijk waargenomen. Als de oceaan veel dichter zou zijn dan zouden er minder breuken zijn.
De onderzoekers schatten een soort goldilocks-zone waar de dichtheid en de dikte van de ijsschil precies goed zijn.
Er zijn momenteel geen plannen om binnenkort naar Pluto terug te keren dus veel van de mysteries ervan zullen voor toekomstige generaties onderzoekers blijven bestaan.
Of het nu een planeet, planetoïde of slechts een van de vele objecten in de buitengebieden van het zonnestelsel wordt genoemd, het is de moeite waard om te bestuderen, aldus de onderzoekers.
Het artikel is gepubliceerd in het tijdschrift Icarus.
Artikel: P.J. McGovern & A.L. Nguyen. 2024. The role of Pluto’s ocean’s salinity in supporting nitrogen ice loads within the Sputnik Planitia basin. Icarus 412: 115968; doi: 10.1016/j.icarus.2024.115968
Eerste publicatie: 22 mei 2024
Bron: sci-news