Maan

Volgens nieuw onderzoek vermoedelijk overal op de Maan water

De Maan
De Maan met enkele belangrijkste kenmerken.

In 2009 bevestigden drie ruimtesondes dat er water op de Maan voorkomt maar tot op heden dachten astronomen dat het merendeel van dat water zich in een soort van “koudevallen” aan de polen van de Maan bevindt. Een nieuwe analyse van twee maanmissies zorgt voor twijfel over die theorie en suggereert dat het water vermoedelijk over het hele oppervlak van de Maan is verspreid.

Het onderzoek, dat op 12 februari 2018 is gepubliceerd in het tijdschrift Nature Geoscience, kan wetenschappers helpen waar het water op de Maan vandaan komt en hoe dit water ons op Aarde van dienst zou kunnen zijn. Kan het verzameld worden voor drinkwater of kan het worden omgezet in waterstof en zuurstof en zo als raketbrandstof dienen voor toekomstige ruimtemissies.

Het nieuwe onderzoek schept geen duidelijkheid over hoe toegankelijk deze watervoorraad is maar wijst er wel op dat zowel H2O (water) als OH (hydroxyl) over het hele oppervlak van de Maan voorkomen, zowel op de dagzijde als op de nachtzijde.

Het maakt niet uit op welk tijdstip of op welke breedtegraad de onderzoekers kijken, water vinden ze steeds. Ook lijkt de aanwezigheid van water niet afhankelijk te zijn van de samenstelling van de bodem.

Eerdere studies suggereerden dat water en hydroxyl (met één zuurstofatoom en één waterstofatoom verwant aan water) voornamelijk in een soort van koudevallen voorkwamen in de poolgebieden. Deze gebieden zijn zo koud dat waterdamp en andere vluchtigen er gedurende miljarden jaren in stabiele vorm kunnen voorkomen. De onderzoekers ontdekten ook dat de sterkte van het reflecterende signaal dat ze gebruikten om water te detecteren afhankelijk was van de maan dag (een dag op de Maan is gelijk aan 29,5 Aardse dagen).

De onderzoekers vonden een nieuwe manier om de informatie over de temperatuur te gebruiken die door eerdere maanmissies was verzameld. Met behulp van deze nieuwe methode veranderen ze de interpretatie van eerdere studies die ook zochten naar water op de Maan.

Het water op de Maan reflecteert op een specifieke golfengte (ongeveer 3 micrometer) het licht van de Zon. Deze frequentie bevindt zich in het infrarode deel van het spectrum, voorbij het zichtbare deel dat wij kunnen zien. Met behulp van sensoren wordt de sterkte van het zonlicht gemeten dat door het oppervlak van de Zon wordt gereflecteerd. Maar de Maan is ook warm genoeg om zelf licht uit te zenden in het infrarood dus onderzoekers moeten deze signalen zien te scheiden van de reflecties die door water en hydroxyl worden veroorzaakt. Dit doen ze door gebruik te maken van de temperatuur van de Maan.

De onderzoekers vonden een nieuwe, veel nauwkeurigere manier om deze temperatuur te detecteren waardoor ze vee beter in staat zijn om de signalen afkomstig van reflecties van water en te onderscheiden van de signalen die door het warme oppervlak van de Maan worden veroorzaakt. Het nieuwe temperatuurmodel suggereert ook dat het water om de Maan voornamelijk als hydroxyl voorkomt. Dit hydroxyl is gebonden aan mineralen en zal er eerst van moeten worden geschieden alvorens het gebruikt kan worden.

De onderzoekers zijn nog steeds bezig met de interpretatie van de data om zo te proberen de bron van het water op de Maan te achterhalen. Ze vermoeden dat het water mogelijk ontstaat als de zonnewind het oppervlak van de Maan raakt en waterstofatomen in deze winden reageren met de zuurstofatomen die in de maanstenen en het regolith, het stoffige oppervlak van de Maan, voorkomen. Maar het is ook nog niet uit te sluiten dat het water, sinds het ontstaan, heel langzaam is vrijgekomen uit de mineralen op de Maan.

De onderzoekers spreken over complexe wetenschappelijke problemen die alleen zijn op te lossen door verschillende bronnen van verschillende missies te gebruiken.

Eerste publicatie: 27 februari 2018
Bron: space.com en anderen

Meer over de Maan