Messier 62 – NGC 6266
Messier 62 is een bolhoop op een afstand van 22.200 lichtjaar van de Aarde in de richting van het sterrenbeeld Ophiuchus – Slangendrager. De bolhoop heeft een schijnbare helderheid van magnitude 7,39 en heeft in de New General Catalogue de aanduiding NGC 6266.
De bolhoop beslaat een gebied van 15 boogminuten aan de sterrenhemel, ongeveer de grootte van de volle maan. Dit komt overeen met een lineaire diameter van ongeveer 100 lichtjaar. Visueel lijkt Messier 62 iets kleiner en beslaat dan een gebied van 8 tot 10 boogminuten.
De bolhoop is relatief gemakkelijk te vinden want hij staat 7,5° ten zuidoosten van Antares, de helderste ster van de Schorpioen.
De bolhoop kan ook worden gevonden met behulp van Larawag – Epsilon Scorpii, een zwakkere ster net ten zuidoosten van Antares. Messier 62 ligt 5,75° ten noordoosten van de ster.
In een verrekijker is Messier 62 een klein wazig vlekje, kleine telescopen tonen een komeetachtige vorm. De sterren van de bolhoop kunnen alleen worden waargenomen met instrumenten van tenminste 20 cm. De beste tijd van het jaar om Messier 62 waar te nemen is gedurende ze zomermaanden maar voor noordelijke waarnemers komt de bolhoop nooit ver boven de horizon uit.
Voor een bolhoop heeft Messier 62 een zeer onregelmatige vorm waarbij de centrale verdichting is verschoven ten opzichte van het kerngebied. Dit kan het gevolg zijn van het feit dat de sterrenhoop dicht bij het centrum van de Melkweg ligt en door getijdenkrachten is vervormd. Messier 62 ligt op slechts 6100 lichtjaar van het centrum van ons sterrenstelsel en het is een van de meest nabije bolhopen in de catalogus van Messier ten opzichte van het centrum van de Melkweg. De bolhoop heeft een geschatte massa van ongeveer 1 miljoen zonsmassa.
Messier 62 heeft de dichtheidsclassificatie IV, wat betekent dat de kern vrij dicht is. Alleen sterrenhopen met de classificatie I, II en III hebben een sterkere centrale concentratie. De sterrenhoop heeft mogelijk een kerninstorting ondergaan, net als verschillende andere bolhopen van Messier: Messier15, Messier 30, Messier 70 en mogelijk Messier 79.
Messier 62 heeft een ongewoon groot aantal variabelen. Tot nu toe zijn er 89 variabele sterren on de bolhoop gevonden en veel daarvan bleken van het type RR Lyrae te zijn.
Messier 62 ligt relatief dicht bij Messier 19, een andere bolhoop in Ophiuchus, die zich op grotere afstand van de Aarde bevindt. Messier 19 is iets groter, maar de twee bolhopen lijken qua schijnbare grootte en helderheid op elkaar. Messier 19 ligt 4,5° ten noorden van Messier 62.
Messier 62 heeft ook een aanzienlijk aantal röntgenbronnen. Deze worden verondersteld nauwe dubbelsterren te zijn waarvan sommige millisecondepulsars bevatten. De röntgendubbelsterren zouden zijn ontstaan door nauwe interacties tussen sterren binnen de bolhoop.
In 2013 ontdekte een team van astronomen een zwart gat in Messier 62. Het object, M62-VLA1 , werd geclassificeerd als een stellair zwart gat, het soort zwart gat dat ontstaat door de ineenstorting van een zware ster. Dit was het eerste zwarte gat dat ooit in een bolhoop in de Melkweg werd gevonden. Het allereerste stellaire zwarte gat dat ooit in een bolhoop werd gevonden, werd in 2007 gedetecteerd, maar deze bolhoop maakte geen deel uit van de Melkweg maar behoorde tot het elliptische sterrenstelsel Messier 49, een van de grootste leden van de Virgocluster van sterrenstelsels.
Messier 62 is een van de oorspronkelijke ontdekkingen van Charles Messier. De kometenjager vond de bolhoop op 7 juni 1771, maar noteerde de exacte positie pas op 4 juni1779, de dag dat hij de bolhoop in zijn catalogus opnam. Hij merkte op:
Zeer mooie nevel, ontdekt in de Schorpioen, lijkt op een kleine komeet, het centrum is schitterend en omgeven door een zwakke gloed. De positie is bepaald door deze te vergelijken met de ster Tau in het sterrenbeeld Schorpioen. M. Messier had deze nevel al op 7 juni 1771 gezien, zonder de positie bepaald te hebben. Op 22 maart 781 opnieuw waargenomen.
William Herschel was de eerste die de bolhoop in 1785 met zijn telescoop in afzonderlijke sterren oploste. Hij beschreef Messier 62 als “uiterst helder, rond, in het midden heel geleidelijk helderder, gemakkelijk te onderscheiden, met een diameter van ongeveer 4’. Met 240 en sterke aandacht zie ik de sterren ervan. Het is een miniatuur van de 3e van de Connoiss. [Messier 3]”
John Herschel catalogiseerde in augustus 1834 de bolhoop als h 3661 en voegde hem later als GC 4261 toe aan de General Catalogue. Hij merkte op: “Opmerkelijk; bolhoop; zeer helder; groot; geleidelijk veel helderder naar het midden toe; goed opgelost; sterren van de 14e tot de 16e magnitude.”
Messier 62 – NGC 6266
| Type object | Bolhoop, bolvormige sterrenhoop |
| Klasse | IV |
| Namen en aanduidingen | Messier 62 NGC 6266 |
| Sterrenbeeld | Ophiuchus – Slangendrager |
| Afstand (lichtjaar – parsec) | 22.200 – 6800 |
| Leeftijd (miljard jaar) | 11,8 |
| Aantal sterren | 150.000 |
| Schijnbare helderheid (magnitude) | 7,39 |
| Schijnbare grootte (boogminuten) | 15 |
| Straal (lichtjaar) | 49 |
Locatie
Eerste publicatie: 31 juli 2025
Bron: Wikipedia, messier-guide & anderen
