Adrastea – maan van Jupiter

Binnen de baan van Io, de binnenste van de vier grote Galileïsche manen van Jupiter bevinden zich vier kleinere manen; Metis, Adrastea, Amalthea en Thebe. Al deze manen zijn onregelmatig van vorm omdat ze of te weinig massa hebben of omdat ze tijdens de vorming te weinig vloeibaar waren om een ronde vorm aan te nemen. De Galileo-sonde die jarenlang het Jupitersysteem heeft verkend heeft enkele oppervlakte structuren in kaart gebracht waaronder inslagkraters, heuvels en valleien.

Adrastea is de kleinste van deze binnenste manen met een gemiddelde diameter van ongeveer 17 kilometer. Adrastea draait op een afstand van 129.000 kilometer om Jupiter heen en heeft 0,298 Aardse dagen nodig voor een rondje.

De rotatieperiode van Adrastea niet met zekerheid bekend maar de omloopperiode bedraagt 7 uur. Omdat de baan van Io zich op een afstand van 422.000 kilometer van Jupiter bevindt is de maan onderhevig aan sterke getijdenwerkingen en men zou denken dat de maan al lang uit elkaar zou zijn getrokken. Echter door de geringe grootte is Adrastea relatief immuun voor getijdenkrachten. Samen met Metis draait Adrastea sneller om Jupiter heen dan Jupiter om zijn eigen as draait. Het is mogelijk dat Adrestea’s baan instabiel wordt en de maan te pletter slaat op Jupiter. Adrastea en Metis draaien beiden binnen Jupiter’s hoofdring, ze hebben vermoedelijk materiaal aangeleverd voor deze ring. De manen Amalthea en Thebe hebben materiaal voor de zogenoemde Gossamer-ring van Jupiter, aangeleverd.

Ontdekking

Adrastea is ontdekt door het team van de Voyager-2, dit was in juli 1979.

Naamgeving

Adrastea is vernoemd naar een Kretenzische nimf die voor Zeus zorgde in opdracht van zijn moeder Rhea. Rhea vertrouwde Zeus toe aan Adrastea om te voorkomen dat haar echtgenoot Chronos zijn kinderen zou opeten om zo zijn macht te handhaven.

Adrastea in cijfers

Eerste publicatie: 17-02-2013
Laatste wijziging 10 september 2016